Поранешниот пратеник Павле Богоевски на Фејсбук анализираше како неговиот поранешен партиски колега од Левица, Димитар Апаисев партијата ја премести во пазувите на ултра-десницата.
Слободата на мислата и убедувањето се темелот на секоја вистинска демократија. Без разлика сите работи кои биле кажани за мене во јавност, никогаш не сум се заканил дека ќе тужам, ниту имам намера. Од друга страна, при моето изразување внимавам да не ја злоупотребам мојата слобода на изразување на начин спротивен на вредностите кои ги застапувам. Во сите мои години на активизам, јавна функција и потоа, само еден човек ми се има закането дека ќе ме тужи за јавно кажан или напишан збор. Тоа не беа груевски, мијалков или горде, ниту некој од ДУИ – туку лично апасиев, потпишан во име на Левица.
https://www.facebook.com/PavleBogoevski/posts/10221751042228348
Опомената пред тужба беше неколку месеци пред локалните избори во 2017 година, кога пишував КАКО Левица одлучи да не влезе во коалиција со СДСМ на изборите во 2016 година. Тогаш напишав дека апасиев и неговата тајфа на ден на гласање донеле нови членови со автобус, кои гласаа против коалицираање со СДСМ, со што го променија ставот кој преовладуваше до тогаш. Не сакав да се влечкам по судови, ниту да му давам на значење, па така престанав да пишувам на таа тема.
Моја грешка, друштво. Не биле доведени со автобус, туку најверојатно со автомобили. Па нека тужи диктаторчето. Една од ретките убави работи во нашата политика е времето. Кога ќе помине доволно, секој ќе си го покаже своето вистинското лице и вистински вредности. Или, што би кажал другар му на димче – вистината е како шило. Неодамна еден од основачите на партијата, Гордан Стошевиќ објави серијал за развојот и случувањата во Левица. Па така, моите некогашни основи за Опомена пред тужба денес се документирани сведоштва на луѓе кои биле присутни. (Линк од серијалот во коментарите)
На 16 октомври 2016, ЦК на Левица одлучуваше дали да стапи во преговори и коалиција со СДСМ. Во едно од сведоштвата, се вели дека по подолга и жолчна дискусија, „доведоа маса луѓе кои ги видовме прв пат во животот, луѓе кои се претставија како „локални ќелии“. Тогаш се покажа дека Апасиев и неговите луѓе не се онакви какви што се претставуваа дотогаш, туку насилна и вулгарна групација која не прифаќа туѓо мислење.“ За овие избори и за иднината на државата најмалку е предметно КАКО Левица одлучила за својот настап на изборите во 2016 година. Но тоа што е предметно е како апасиев го почна процесот на мутирање на својата партија во ова национал-фашистичко чудовиште со кое управува денес. Што се однесува ЗОШТО апасиев одлучи да ја премести Левица во пазувите на ултра десницата – тоа е сосема друга приказна. Бидејќи уште попредметно е дали апасиев од почетокот на својот активизам до денес е обично политичко профитерче кое цело време играло по ритамот на фамилијата. Да, е. Затоа, воопшто не е изненадувачка и (де)еволуцијата на приоритетите на партијата: од минимален гарантиран приход за секое семејство, право на пензија по основ за стаж на работниците, забрана за понатамошна приватизација на државни ресурси и стопирање на непродуктивни трошења (2016) во поништување на договорот од Преспа и укинување на двојазичноста, ставање во затвор на Никола Димитров и фамозното „власта кај народот“ во 2020 година.
