Вдовицата на кантавторот Ѓорѓе Балашевиќ, Оливера Балашевиќ, проговори за последните средби со него додека тој бил во болница. Покрај тоа, во едно неодамнешно интервју, Оливера раскажа како настанала една од најпознатите песни на Ѓорѓе Балашевиќ.
-Користеше некои стихови кога се помирувавме. Имаше ситуации кога навистина не се разбиравме, кога јас се обидував да му објаснам нешто, а тој само молчеше и гледаше. И тогаш би го прашала- „што мислиш сега, сакаш да кажеш дека не сакаш ни да се караш? Да, само размислуваш како ќе го напишеш тоа во песна подоцна. Знам каков си. За тебе сè е само инспирација“. Ќе молчев тогаш, ќе траеше можеби најмногу два дена. Се сеќавам на една ситуација, неговиот пијанист дојде кај нас, и двајцата беа во просторијата каде што е клавирот, свиреа нешто. И слушам дека тоа е некоја нова мелодија. Но јас ништо. Подготвувам ручек за децата и тој доаѓа и вели -„Оли, те молам, дојди само да слушнеш нешто“. Секако дека не одговарам на тоа, мојот грб е свртен кон него. И тогаш, секогаш на крајот, тој ја кажува шифрата за која знае дека секогаш со неа ми го отклучува срцето и ги ресетира сите мои одлуки. Тој вели -„ајде те молам, само дојди да слушаш нешто и да ми помогнеш, па продолжи да се лутиш“. И јас би оставил се на страна, би го следела, но не би капитулирала до крај. Не би го преминала прагот од дневната соба, туку би се потпрела на вратата, тој уште поопуштено се потпира на клавирот, пијанистот ги свири почетните ноти и тој почнува – „Веќе ме нема во твоите молитви, веќе не ме следат по патот“ (Првите стихови од песната „Бездан“ ). Воопшто не ме погледна, како реагирав. Знаеше дека ми го скрши срцето. Беше сосема сигурен – изјавила Оливера во емисијата „Агапе“.
Балашевиќ последните денови ги помина во болница на инфективното одделение, а Оливера сега откри како поминала нивната средба.
-За жал, кога беше примен на инфективното одделение на болницата, не ни беше дозволен пристап. Потоа, додека шетав низ зградата, наидов на една познаничка и ја прашав дали знае отприлика каде е неговата соба каде што лежи. Ме интересираше каде е прозорецот од неговата соба. Таа ми кажа дека знаедека собата на Џоле е на приземјето и дека ќе ме однесе таму. Ме однесе зад зградата. Тогаш се видовме. Само подаде рака и ме поздрави на ист начин како да нема разделба, како да нема што да ме плаши-„Јас сум тука“. Му мафнав и му реков да биде силен, да биде цврст и го повикувам како тој кога ме викаше да излезам од Студентскиот. Верувам дека има уште еден прозорец низ кој денес комуницираме – изјави Оливера Балашевиќ.
