Џејмс Менголд е еден од оние проспиени режисери, чија главна карактеристика е и причината поради која многумина не го спомнуваат доволно често во разговорите за денешните несомнено талентирани режисери.
Имено, секој филм на Менголд е приказна за себе и огромен жанровски скок поради што многу е тешко да се стави во фиока.
Многуте негови филмови и новиот „Индијана Џонс“ на хартија изгледаат како потполно неповрзани филмови од сосема други луѓе. Додека, од една страна, имаме режисери со препознатлив стил, како Тарантино или Скорсезе, Манголд повеќе спаѓа во категоријата со Содерберг.
Теоретски, стилот на камелеон на Манголд е совршен за ситуација кога префрлате филмска сага во рацете на нова личност по 40 години, како што е случајот со „Индијана Џонс“, која по три одлични и едно не толку одлично продолжение, ќе му вдахне нов живот.
Иако приказната е типична за серијалот, има солиден заплет, кој воопшто не заостанува зад ниту едно од претходните продолженија.
Она што автоматски му успева на Манголд е отворањето на филмот, во кој гледаме подмладен Џонс со глас на старец. Сепак, и покрај малку послабите CGI-моменти и фактот што помладиот Форд звучи како старец, тој е пример за добро подмладување и петтиот дел навистина успева да нè врати во деновите на гордоста и славата.
„Индијана Џонс: Бројчник на судбината“, најверојатно, е последниот филм од франшизата. Според критичарите, идејата да се заврши една од најдолгите серијали со друг режисер, барем на прв поглед, не изгледа паметна бидејќи најочигледно нешто што многумина ќе помислат е дека Манголд е одличен, но тој не е Спилберг.
