Дали доминацијата на диносаурусите пред милиони години оставила неизбришлива трага на начинот на кој луѓето и другите цицачи стареат денес? Според револуционерната теорија на професорот Жоао Педро де Магалхаес од Универзитетот во Бирмингем, одговорот може да биде убедливо „да“.
Во новата студија објавена во BioEssays, професорот де Магалхаес ја воведува хипотезата за „тесно грло за долговечност“, поврзувајќи го влијанието на диносаурусите пред повеќе од 100 милиони години со процесот на стареење кај современите цицачи, вклучително и луѓето.
Една од најинтригантните мистерии на биологијата лежи во остриот контраст помеѓу влекачите и водоземците, кои се чини дека не покажуваат значителни знаци на стареење и цицачите, вклучително и луѓето, кои покажуваат јасни знаци на стареење. Овој збунувачки феномен долго време ги збунува научниците, но професорот де Магалхаес верува дека можеби открил алка која недостасува.
Хипотезата на професорот де Магалхаес сугерира дека за време на мезозојската ера, цицачите се соочувале со немилосрден притисок за брза репродукција додека коегзистирале со диносаурусите. Во текот на повеќе од 100 милиони години, овој незапирлив притисок доведе до губење или инактивирање на гените поврзани со долгиот живот кај раните цицачи. Како резултат на тоа, современите цицачи, вклучително и луѓето, останаа со генетски остатоци од оваа ера, што предизвикува нивно стареење побрзо од многу влекачи и водоземци.
За подобро да ја разбереме оваа хипотеза, мораме да се вратиме назад во времето во мезозојската ера, период во кој доминираат диносаурусите.
Во текот на оваа ера, некои од најраните цицачи биле принудени да ги окупираат долните скалила на синџирот на исхрана, постојано ранливи на грабеж од масивните рептилни предатори од тоа време, како што е Тираносаурус Рекс. За да преживеат, овие древни цицачи еволуирале за да се репродуцираат брзо, обезбедувајќи опстанок на нивниот вид.
Импликациите од хипотезата за тесно грло за долговечност се длабоки. Тоа сугерира дека брзото стареење забележано кај современите цицачи, вклучително и луѓето, е последица на ова старо генетско наследство. Иако сега може да се пофалиме со широк спектар на цицачи, од луѓе до китови и слонови, познати по нивната импресивна големина и релативно долг животен век, ние сè уште ги носиме генетските остатоци од мезозојската ера.
Дали нашето генетско наследство од мезозојската ера може да го држи клучот за отклучување на тајните на стареењето? И дали може да ја објасни и поголемата инциденца на рак кај цицачите во споредба со другите видови? Само времето и опсежните истражувања ќе го откријат целосниот степен на влијанието што диносаурусите го имале врз начинот на кој старееме денес.
