Преплашени и збунети од текот на нивниот живот, чекаат во последен миг некој да ги спаси од лоша судбина.Човекот кој им дозволил да живеат тука ќуката ја продал.Нивниот живот е полн со солзи ,но и верба дека нема да се разбудат под отворено небо и дека конечно ќе и затворат врата на неизвесноста и влагата која ја има насекаде во куќата од која за еден месец треба се иселат.
„Живеам тука веќе две години, со две ќерки, боледувам од епилепсија, имам проблем со оџак ми тече многу. Од тука треба да си одам во март, немам каде да одам со двете деца“ – вели Призренка Мишиќ.
Призренка Мишиќ живее од постојана социјална помош, детски дотаток и од нега за трето лице, со дваенаесет илјади преживува колку што може. Вели дека животот никогаш, не ја насмеал, дошла од Лесковец и се омажила тука, но сопругот бил алкохоличар и ја малтретирал, морала да се разведе и да се соочи со сите предизвици кои постојано ја изненадуваат.
„Ме тепаше, двапати ми ја скрши главата, ме бркаше од куќа кога ќе дојдеше пијан. Беше пријавуван во полиција. За мене не е битно, децата ќе ми отидат“ – рече Мишиќ.
Оваа самохрана мајка не испрати со надеж дека конечно нејзиниот глас ќе допре на вистинското место и дека нејзините ќерки нема да продложат да чекорат со горчливиот вкус на бесизлезноста. Верува дека еден ден ќе почнат и тие да го живеат своето детство без солзи.
